Columns

Net als het eten is de wijn aan boord doorgaans van bedenkelijke kwaliteit.
Ik kan erover meepraten want ik maak meer vlieguren dan de doorsnee stewardess. Prijs en logistiek – in plaats van kwaliteit – zijn de belangrijkste criteria voor maatschappijen bij de keuze van hun wijn. Met name clubs als Iberia, Alitalia en TAP lijken hun best te doen je al tegen ‘s lands wijnen te keren, nog voordat je er arriveert. Gelukkig zit ik ook regelmatig voor in het vliegtuig waar de vino aanzienlijk beter van kwaliteit is, en royaler vloeit. Hoewel veel frequente reizigers liefhebbers zijn van klassieke wijnen (zoals Bordeaux, Bourgogne en Barolo) zie je die zelden aan boord. Niet alleen omdat ze vaak te dur zijn voor wat ze bieden (KLM en anderen geven gemiddeld zo’n 7 euro per fles uit voor de wijn in de business class), maar ook omdat ze op tien kilometer hoogte niet goed smaken.
Beter gezegd: onze indruk is veranderd. Al voordat het vliegtuig opstijgt, droogt de atmosfeer in de cabine je neus uit. En met het stijgen verdooft de veranderde luchtdruk ongeveer een derde van onze papillen. Eenmaal op reguliere vlieghoogte (doorgaans rond de tien kilometer) wordt die vochtigheid in de cabine bewust laag gehouden, om het risico van corrosie te minimaliseren. Op slechts tweederde van ons reukvermogen en nog minder smaak krijgen we desalniettemin het eten en drinken voorgezet. Dit verklaart ook waarom er zoveel tomatensap in een vliegtuig wordt gedronken: in de lucht proeft het aanzienlijk minder zuur dan op de grond. Daarom ook worden vliegtuigmaaltijden extra ‘op smaak’ gebracht.
En de wijnen? Wel, die klassieke Franse en Italiaanse wijnen komen hier monddrogend en bitter over, zonder al teveel smaak. Zelfs een anders zo elegante Chablis is dan puur citroensap. Neen, los van champagne zijn het vooral fruitintense wijnen uit de Nieuwe Wereld die het goed doen op tien kilometer hoogte. Denk aan Chili, Nieuw-Zeeland, Australië, Argentinië en Zuid-Afrika. Daarom beveel ik u vanaf de KL743 onderweg van Amsterdam naar Lima dan ook met een gerust hart deze Doña Dominga aan; van dezelfde producent als de topwijn waarvan ik nu zit te genieten – en dat op slechts tweede derde van mijn proefvermogen.