Columns

De weekendeditie van de New Zealand Herald bevat een ouderwetse zoekertjes-sectie inclusief aankondigingen van aankomende shows en concerten. Ik moet zeggen dat het me sterk deed denken aan hoe kranten er in mijn jeugd uitzagen. Mijn oog viel op een aankondiging van de landelijke tour van het Wellington International Ukulele Orchestra. Joekelille! Dat is Nico Haak en de Paniekzaaiers van 1973! Ik kon het niet laten om in Nelson bij de prachtige Neudorf winery een avondconcert van deze hippiegroep bij te wonen: hilarisch! Ze brachten me zo terug naar begin zeventiger jaren, inclusief haardracht, outfit en repertoire.
Het lijkt sowieso wel alsof in Nieuw-Zeeland de tijd heeft stilgestaan. Al komen de toeristen niet naar dit deel van het zuidelijk halfrond om nostalgische redenen. Ze komen er voor de adembenemende natuur, de frisse lucht en het besef dat het natte, koude, grijze Nederland erg, erg ver weg is. Steeds vaker komen ze ook voor de wijnen. Nieuw-Zeeland mag dan nog geen procent van de totale wijnproductie ter wereld uitmaken, in sportjargon bokst men duidelijk boven zijn gewicht. Daarnaast hebben ze het schier onmogelijke voor elkaar gekregen door ons Nederlanders gemiddeld meer dan vijf euro voor een fles wijn te laten betalen.
Mensen geloven in hun kwaliteit. Voor een groot deel wordt dat bepaald door sauvignon blanc, dat bijna 85 procent deel uitmaakt van Nieuw-Zeeland’s wijnexport. Echter, daarnaast produceert het land ook andere wijnen – zowel wit als rood – die ik interessanter vind. Ik heb het dan over chardonnay (totaal ondergewaardeerd), pinot gris, riesling en grüner veltliner. En qua rood denk ik vooral aan Bordeaux blends en syrah van de Gimblett Gravels uit Hawkes Bay (waar ik enkele weken geleden al over schreef) en natuurlijk pinot noir. Met name uit het fascinerende Central Otago, helemaal in het uiterste zuiden van het Zuideiland. Los van de hele goede wijnen zijn er nog twee zaken die dit een opmerkelijk gebied maken. Eén is zijn overweldigende natuur – dat zal iedereen beamen die de Lord of Rings trilogie heeft gezien. En ten tweede, zijn geïsoleerde ligging. Zo deed zelfs de Wellington Ukelele Orchestra Central Otago niet aan.